Sobolewski Maciej h. Ślepowron (1781–1809), pułkownik wojsk napoleońskich, uczestnik kampanii 1807 r. i wojny w Hiszpanii 1809 r. Był synem Walentego, kaszt. czerskiego (zob.), i Kunegundy z Nowickich, bratem Ignacego sekretarza Rady Stanu Ks. Warsz. i sekretarza stanu Król. Pol. (zob.).
Brak informacji o młodości S-ego, wiadomo jedynie, że otrzymał staranne wykształcenie. W r. 1807 wstąpił do wojska i otrzymał przydział do formowanej pod dowództwem gen. Józefa Zajączka Legii Północnej. Wziął udział w oblężeniu Kołobrzegu i wspólnych z korpusem marszałka F. Lefebvre’a działaniach na Pomorzu (m.in. zdobywaniu Tczewa 23 II i pod Wrzeszczem na początku marca t.r.). Podczas reorganizacji Legii Północnej, dokonanej w trakcie oblężenia Gdańska, powierzono mu dowództwo jednego z dwóch pułków Legii, z czym wiązał się awans na pułkownika w kwietniu 1807. W związku z reorganizacją pułków pieszych Ks. Warsz. i możliwością przeniesienia Legii Północnej na żołd francuski Komisja Rządząca 1 VI 1807 podjęła uchwałę o formowaniu czwartego pułku piechoty z nowo powołanych rekrutów z Kaliskiego, powierzając jego dowództwo S-emu. Po reorganizacji w poł. r. 1808 S. stanął na czele pułku, który znalazł się wówczas w składzie 2. Dyw. Kaliskiej, p.n. 7. P. Piechoty Ks. Warsz. (7. pp); stąd zapewne pojawiające się rozbieżności co do daty objęcia przez niego dowództwa pułku (wg R. Bieleckiego w r. 1807, wg innych autorów w r. 1808). Po podpisaniu konwencji bajońskiej 7. pp znalazł się wśród wybranych przez dowódcę III Korpusu marszałka L. Davouta trzech p. piechoty Ks. Warsz., które przeniesione zostały na żołd francuski i skierowane do tłumienia powstania w Hiszpanii. Pułk S-ego opuścił Kalisz 1 VIII 1808 i dotarł z końcem sierpnia do Francji. Przez wrzesień i październik t.r. stacjonował w Sedanie, gdzie uzupełniano braki w sprzęcie i umundurowaniu. W listopadzie zakłady polskich p. piechoty stacjonowały w Bordeaux, a 23 XI zaprezentowały się w Bajonnie Napoleonowi przed wyruszeniem do walki.
Po przekroczeniu granicy hiszpańskiej polskie pułki włączono w skład 3. Dyw. gen. C. Valence (wg T. Ostrowskiego gen. C. Verle), działającej w ramach dowodzonego przez marszałka Lefebvre’a IV Korpusu Wielkiej Armii, dywizja ta odtąd była nazywana polską. Od poł. grudnia 1808 pułk S-ego, maszerując z okolic Madrytu w kierunku pasma Estramadury, przez Alcola i Navalmoral, dotarł 24 XII do Almaraz. Początkowo na garnizon przeznaczono Polakom Toledo, później kolejne miasta w prowincji la Mancha. W marcu 1809 pułk S-ego nadal w składzie IV Korpusu, ale już pod dowództwem gen. B. Sebastianiego otrzymał rozkaz wkroczenia do wyższej Estramadury. S. atakując pod Almaras na czele polskiej dywizji powstańcze oddziały pod wodzą gen. G.-G. Cuesta, poprowadził atak na most i zająwszy pozycje Hiszpanów, zdobył armaty i wziął jeńców. Dn. 27 III walczył pod Ciudad Real. Dn. 23 VII t.r. dywizja polska otrzymała rozkaz kontynuowania marszu w kierunku Talavera-de-la-Renya, wtedy też podzielono ją na dwie brygady; S. znalazł się w brygadzie złożonej z 1. baonu 7. pp i 4. pp. Odznaczyła się ona w wygranej przez Francuzów bitwie pod Talavera (27 VII). Następnie uczestniczyła w bitwie pod Toledo (9 VIII).
Wg relacji pamiętnikarskich S. poległ 11 VIII 1809 w bitwie pod Almonacid. Otrzymał wówczas śmiertelny postrzał, prowadząc szturm na górę zamkową nad tą wsią. Antoni Sułkowski twierdził w swej korespondencji, że S. «kierowany przez Potockiego [Feliksa], to znów przeze mnie» był «jednym z takich charakterów, które można nazwać zerem», a jego pułk «niezdyscyplinowany, bo on sam nie [był] dostatecznie pułkownikiem», ale jednocześnie przyznawał, że S. «miał wyborny charakter» i chwalił jego waleczność. Na braki w dyscyplinie pułku S-ego zwrócił również uwagę Józef Załuski, przytaczając anegdotę o zachowaniu jego podwładnych w Châtellerault. Śmierć S-ego przedstawił w r. 1810 w „Dumaniach żołnierza polskiego w starożytnym zamku Maurów nad Tagiem” Kantorbery Tymowski.
S. był żonaty, o potomstwie jego brak informacji.
Biographie Nouvelle Contemporaine ou Dictionnaire Historique et Raisonné…, Paris 1825 XIX 230 (krótki biogram); Dolgorukov P., Rossijskaja radoslovnaja kniga, S. Pet. 1856 5.3 s. 254–5; – Gembarzewski B., Rodowody pułków polskich…, W. 1925; Materiały do dziejów Komisji Rządzącej z r. 1807, Wyd. M. Rostworowski, Kr. 1918 I nr 140; Nadzieja J., Generał Józef Zajączek 1752–1826, W. 1975; [Ostrowski T.], Żywot Tomasza Ostrowskiego, ministra Rzeczypospolitej później prezesa Senatu Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego…, Paryż 1836 I 421, 423–4; – [Patelski J.], Wspomnienia wojskowe […] z lat 1823–1831, Wil. 1914; Sułkowski A. P., Listy do żony z wojen napoleońskich, Oprac. R. Bielecki, W. 1987; Wojciechowski K., Pamiętniki moje w Hiszpanii, W. 1978 s. 54; Wójcicki K. W., Pamiętniki dziecka Warszawy i inne wspomnienia warszawskie, W. 1974 II 302; Załuski J., Wspomnienia, Oprac. A. Palarczykowa, Kr. 1976 s. 190.
Beata Nykiel